Terug in de tijd…

Terug in de tijd…
Zo enorm gepassioneerd in het theatervak.
Teksten leren, audities doen & steeds weer opnieuw die casting foto’s laten maken.
Hopelijk weer mooier & beter zodat ik in ieder geval uitgenodigd zou worden… om auditie te doen.
En dan wachten ……ja of nee….
nee je bent niet uitgekozen,
volgende keer meer succes.

En dan raapte je al je moed weer bij elkaar om weer al die twintigtal audities af te lopen & te blijven geloven…
Te geloven in mijzelf als actrice.
Maar vooral als gepassioneerd mens die van literatuur hield.
Maar ging het daar wel over?
Over iets te vertellen hebben… dat kunnen uitdragen.
Of ging het om de buitenkant,
het plaatje met het naampje erbij.
Nee, het was geen pretje,
vaak was het ook echt niet leuk.

Tot ik mijn eigen weg ging & mijn eigen theatergezelschap oprichtte: Livius.
Al het uitzichtloze proberen & bedelen bij de casting bureau’s veranderde.
Ik had mijn eigen werk gecreëerd.
Schreef zelf mijn teksten & maakte heel eigen theater.
Voor de mensen die daar echt geïnteresseerd in waren.
Het was geweldig om te doen & het zorgde voor nieuwe samenwerking, gelijkgestemde theatermakers ontmoeten. Allemaal waren we voor 200% committed aan Theatergroep Livius.
Gepassioneerd om te spelen, no matter what.
En ieder is op zijn of op haar manier nog net zo gepassioneerd, geloven in je eigen kwaliteit.

Ik kijk terug, naar zoveel leerzame theater jaren.
Vooral mensen kennis & oprechte interesse.
Want wees nou eerlijk, een acteur is toch pas echt goed als het ook gewoon een mens is?
Dat het eigenlijk lijkt alsof hij/ zij acteert maar het uit z’n/ haar eigen bron komt.
Acteert ze dat nou? Of is het echt?